Czasami ta ironia losu tak mi się daje we znaki, że to szok. Jeszcze niedawno z bananem na ustach i dumna jak paw mówiłam, że jakże to ja jestem zahartowana i że żadna niska temperatura mi nie grozi. Nawet wybrałam się w weekend nad stawik na zdjęcia i pewnie jak się domyślacie, no nie skończyło się to za dobrze. Pierwszy raz od kilku lat miałam aż tak wysoką gorączką i, mimo że już jej nie mam to i tak zbyt dobrze to się nie czuję. Mam już dosyć siedzenia i oglądania cały czas tych seriali, dlatego postanowiłam się wreszcie zebrać i coś tu dla Was napisać, bo chyba moje poświęcenie dla zdjęć nie powinno pójść na marne czyż nie?
Wyobraźcie sobie taki świat, w którym jesteście traktowani gorzej, w którym musicie walczyć o to, co niegdyś Wam się należało...A nie, czekajcie, nie musicie sobie tego wyobrażać, to właśnie teraz ma miejsce. Nigdy w życiu nie sądziłabym, że coś tak okropnego Nas spotka. Głupia miałam złudną nadzieję, że to, co najgorsze już minęło, że może wreszcie w tym szarym, ponurym świecie pojawi się chociaż lekki promień słońca. Ale no nie spodziewałam się, że pojawi się zupełnie inne światło. Światło, które na zawsze ma odmienić wszystko. Zamiast słońca pojawił się ogień, płomienie buchającego, wręcz piekielnego ognia walki. Rękawica została przyjęta przez Nas, kobiety i nie poddamy się tak łatwo.
Wakacje niestety powoli dobiegają ku końcowi, a wraz z nimi te przepiękne cieplutkie dni. Już nawet trochę widzę pewne zmiany, bo około 19:30 już się robi ciemno. Jest mi szczególnie przykro, bo w tym roku nie udało mi się zbytnio nimi nacieszyć, ale nie przejmuje się tym. Przecież jesień także jest na swój sposób piękna, szczególnie ta obrana jeszcze złotymi barwami. Lecz dzisiaj jeszcze skupimy się na lecie, bo mam dla Was typowo letnią stylizację.
Zanim zrobiłam sobie przerwę, zastanawiało mnie, czy ktoś jeszcze będzie czytał stare wpisy, czy ten blog jeszcze ma sens. I wiecie co? Zamiast coraz mniej odwiedzin, z każdym dniem było ich coraz więcej, ale nawet to nie dało mi motywacji do dalszego pisania. Nigdy nie sądziłam, że będę w stanie nie pisać przez 2 tygodnie, a co dopiero przez kilka miesięcy. Tak, dokładnie minęło już 5 miesięcy od ostatniego wpisu. I to nie jest tak, że nie próbowałam. Ba, napisałam mnóstwo postów, ale żaden nie podobał mi się tak jak te dawniejsze. Brakowało w nich czegoś, czegoś, co szukałam te kilka miesięcy. Ten wpis ma wręcz iście poetycki tytuł, ale uznałam, że jest najbardziej adekwatny do meritum, jakie chce Wam przekazać, dlatego, jeżeli jesteście, chociażby trochę zainteresowani, to zapraszam do dalszego czytania.
